Baśń o Błędnym Rycerzu Dwarazytui II

 

Znany pisarz angielski  Gilbert Keith Chesterton napisał kiedyś: 

„BAŚŃ to wizja, a jeśli jest solidna i godna zaufania, to wizja taka jest faktem. 

Natomiast rzeczywistość często bywa fałszem.”

   A myśmy skończyli poprzednie opowiadanie na tym jak katapulta bagienna wymiotła Rycerza Dwarazytuję z Bagien wprost do Krainy Zakonnej, gdzie oczekiwała go liczna i wciąż życzliwa mu Gawiedź.

   Nie zraził się Dwarazytuja tym, iż oprócz tego że gardło zdarł sobie do szczętu, wydzierając się na Larwę, to jego bagienne pogróżki czczymi się okazały, a nawet nader szkodliwymi.

Ledwo po Krainie Zakonnej się rozejrzał, a już gromkim głosem oznajmił:

Głosić ślubuję wszem i wobec i nawet do wieści z Nieba płynących już dotarłem, skąd aniołowie za pomocą sztucznego Księżyca je głoszą na całą aż Krainę Polan.

Naczelnemu Aniołowi moje obrazy Bagna Larwowego przekazałem.

Aniołowie wielce moimi wieściami zainteresowani byli!

A i do Krainy Warsa i Sawy dotarłem wprost do Cesarzowego Ministra,  co się Wróblewski nazywa i władza jego aż na inne Kraje sięga.

Jakem Dwarazytuja – oj będzie to wrzawa za moją przyczyną,  jak tylko z nieba wieści przez wielkie talerze na dachach chałup, w czarodziejskich skrzynkach się pojawią. A tego tylko patrzeć!

  
 Porozdziawiała gęby Gawiedź w Krainie Zakonnej - bokiem na siebie spoglądają, lękając się pewnie zapytać – o czymże prawi ten Mąż Dwarazytuja?

   Cóz on tu prawi? Zali to Dwarazytuja, po wysokim wylocie z Bagien - okowity się z tej rozpaczy opił, czy co? Zdarzy się Zakonnikowi mszalnego napić, ale żeby tak – to nie!

Wreszcie jedna co bardziej śmiała białogłowa odezwała się w te słowa:

Panie, jam może mało rozumna, ale nie pojmuję coś Ty tam do tych Aniołów Niebiańskich zgłosił, że tacy oni tematem Twym zainteresowani?

Czy to przeciwko Królowej Larwie chcesz w bój ruszyć, czy przeciwko Zakonnikowi naszemu? 

Dumnie spojrzał na nią Dwarazytuja i odrzekł:

Pani – zajmę ja się i Larwą i Zakonnikiem, a wszystko kolej swą mieć musi - na każdego przyjdzie u mnie pora!

Nie zdradzę ja co powstanie, bo nie ja będę dzieła tego rzemieślnikiem, ale wykonałem ja działania tajemne, a skuteczne nadto, aby zaciężni Ministra Cesarzowego Wróblewskiego z Kraju Polan, a dokładnie Warsa i Sawy – zmuszeni zostali do takich manewrów jak ja im przykażę.

Jak to sie komuś nie podoba to mu mogę pomachać moim .. kalafiorem który zawżdy ze sobą noszę, ale mi zwisa niestety.

I nie próbujcie dociekać co w myślach moich tkwi, boście na to za słabi rozumem waszym i w głowach wam się pomiesza!

Tedy nieśmiało z tłumu, zapytała inna niewiasta:

 - Panie, ale czy jesteś pewien że podołasz?

 Dumnie spojrzał na nią Rycerz Dwarazytuja:

- Na mych usługach jest Minister, a jak on ruszy, to pójdzie Poczet Poselski wprost do Cesarzowej całej Germanii, przed którą nawet Larwa pada na twarz.

I rzeknie wtedy Larwie Cesarzowa Mażela Arkel :

  „Tak zdecydował Czcigodny Rycerz Dwarazytuja i jego wolą nieszczęsna – nigdy już na Bagnach, ani w innych Krainach, ani w Germanii, ani w Kraju Polan - nikogo podejmować nie będziesz. Zaszyjesz się w swojej piwniczce i tam obydwie swoje myszki, hodować sobie możesz!”

- I tak to robi Rycerz Dwarazytuja! Przyglądajcie się i podziwiajcie!

 Na to nie zdzierżył jeden z tłumu i wrzasnął:

 Rycerzu Wielki – zali Ty po prawdzie wierzysz że te wszystkie Anioły, Posły, Ministry i sama Cesarzowa Germanii na Twoje wezwanie trudzić się Twym zadaniem  będą?

    I wtedy (wierzcie mi lub nie wierzcie), ale oczy moje to widziały, a uszy słyszały dobrze, iż Wielki Rycerz Dwarazytuja żachnął się był i .. wyznał cicho:

 - SKĄD MI TO WIEDZIEĆ?

   A zegar na wieży pokazywał był - za czternaście minut godzinę jedenastą przed północą, a był trzeci dzień miesiąca czerwca Anno Domini 2013.

   I ledwo minęła  jedenasta przed północą, kiedy zwrócili się w te słowa zebrani w Krainie Zakonnej, do Zakonnika który modlił się żarliwie o łaskawość Opatrzności dla Rycerza Dwarazytui.

Poproś o Zakonniku nasz Opatrzność, takoż o rozum dla Rycerza Błędnego, bo gołym okiem widać że mu coś szwankuje i ani chybi to od oparów bagiennych, które on wąchał przez siedem niedziel bez ustanku.

Wszak wiadomo od medyków znanych i sławnych, że na człeka bywającego wiele w owych oparach .. urojenia przychodzą a i utracona świadomość wiedzie wprost do bredni!

   A działo się to latoś, 3 czerwca, krótko przed północą, a ja co widziałem i słyszałem – wszystkom zapisał dla potomnych.

C.D.N.

Wasz Brat Dominik